به هم نمی رسیم ما

مقدمه: فرامرز اصلانی و شهرزاد سپانلو مشترکا ترانه ای را با هم ساخته اند که نامش "ما" یا به عبارت بهتر "به هم نمی رسیم ما" است. صرف نظر از اینکه فرامرز اصلانی را خیلی دوست دارم و غالب کارهایش در ذهنم پخش می شود، این ترانه حس خیلی خاصی را برایم ایجاد می کند که دلیش فقط این نیست که به نوعی زبان حال من محسوب می شود.

شرح: بسیار از دیگران شنیده ام ( هم قدیمی و هم امروزی) که مدتی با فلان شخص سرو سری یا رابطه ای، داشته اند. اما به هر دلیلی آن رابطه یا عشق سرد شده یا از بین رفته. با این حال دو نفر را می شناسم که کمی کمتر از سی سال پیش این حس در آن ها ایجاد و هنوز هم خیلی محترمانه این حس بین شان برقرار است. بی آنکه بهم برسند... یکی بعد از سال ها ازدواج کرد و دیگری بعد از او هرگز ازدواج نکرد. سی سال عمری است برای خودش. احترام و عشقی که این بین باقی مانده بشدت مرا تحت تاثیر قرار می دهد. مرد قصه رابه سبب نسبت نزدیک خانوداگی همیشه می ببینم و گه گاه زن داستان را، در مهمانی های همسر رفقیم. شاید کمی بزرگنمایی بکنم، اما واقعا احساس می کنم، جریان عشقی که هنوز بین این دو وجود دارد را. در کلام مرد. در نگاه های خیره و دوست داشتنی زن، که هر بار در پایان هر ملاقاتی، چند ثانیه ای به چشم هایم خیره می شود و از من (که تا حدی تصویر جوانی مرد هستم) می خواهد که به مرد داستان سلام برسانم.
با اینکه جواب را بوضوح شنیده و می دانم گاهی با خودم فکر می کنم چرا این دو بهم نرسیده اند؟ این دقیقا آن بخشی از وجودم هست که از اتلاف هر فرصت و امکانی عصیان می کند و موانع را نادیده می گیرد.

نتیجه: شاید گاهی بهترین و قشنگ ترین، نشدن، نرسیدن و سر بسته ماندن باشد. انگار یادگار دیگران در قلب آدمی گرامی تر از حضورشان در کنارماست.

به قول دوستان، پی نوشت 1: اگر مثل من ترانه "ما" را دوست داری، می توانی از اینجا دانلودش کنی.

و 2 : همین طوری بی دلیل، به یاد حضرت حافظ: ای دلیل دل گمگشته فرو مگذارم.